Depresja
Depresja jest jednym z najczęściej występujących zaburzeń psychicznych i, jak wynika z badań epidemiologicznych, dotyczy coraz większej liczby osób niezależnie od płci, wieku czy wykształcenia. Nawet u 30-50% pacjentów może ona wykazywać cechy lekooporności, czyli pomimo stosowania leków przeciwdepresyjnych w odpowiednich dawkach, przez odpowiednio długi czas nie udaje się osiągnąć remisji objawów.
Neurobiologiczne podłoże depresji
Wiedza na temat na etiologii zaburzeń depresyjnych jest coraz bardziej obszerna, ale nadal wielu badaczy pracuje nad wyjaśnieniem ich przyczyn i konstruowaniem nowych metod terapeutycznych ukierunkowanych na konkretne mechanizmy patofizjologiczne. Obecnie wiemy już, że dysregulacja w obrębie neuroprzekaźników takich jak serotonina, dopamina czy noradrenalina, nie jest jedynym mechanizmem powstawania objawów depresyjnych. Wyniki badań wskazują, że centralnym punktem w patofizjologii depresji mogą być zaburzenia układu glutaminergicznego, który odpowiada m.in. za regulację pobudzenia i hamowania aktywności rejonów mózgu kluczowych dla występowania objawów afektywnych. Za neurobiologiczne podłoże depresji, w tym związanych z nią deficytów poznawczych, można uznać dysfunkcje w takich obszarach mózgu jak kora przedczołowa, kora zakrętu obręczy, kora wyspy, hipokamp oraz ciało migdałowate.
Szerokie spektrum objawów
Depresja ma różne oblicza, obniżony nastrój nie musi być dominującym symptomem. Mogą występować objawy somatyczne, zmęczenie, zaburzenia snu, funkcji poznawczych, poczucie pustki, zobojętnienie czy utrata zainteresowań sprawami, które do tej pory były ważne. Wspólne cechy różnych postaci depresji to odczuwane przez osobę chorą cierpienie i trudności z funkcjonowaniem w różnych obszarach życia. Każdy epizod depresyjny wiąże się ze zwiększonym ryzykiem samobójczym. Ryzyko przewlekłego przebiegu oraz lekooporności zwiększa się wraz z czasem trwania nieleczonej depresji. Dlatego też leczenie należy podjąć najszybciej jak to możliwe.
Leczenie
Leczenie zaburzeń depresyjnych obejmuje farmakoterapię, psychoterapię oraz niefarmakologiczne metody biologiczne do których zaliczamy techniki inwazyjne takie jak leczenie elektrowstrząsowe czy głęboka stymulacja mózgu oraz nieinwazyjne, wśród których największą skuteczność wykazuje przezczaszkowa stymulacja magnetyczna (TMS).